وقتی
به محضر بزرگی میرسی پیش از آنکه خواسته هها و نیازهایت را بگویی ابتدا به
عجز و کوچکی خودت اعتراف می کنی و نعمتها و بخشش هایش به خود را ذکر می
کنی. و این ادابی است که در اغلب دعا های معصومین رعایت شده است.
یکی از این دعاها دعای شریف عرفه سیدالشهدا (ع) است. با حمد و ستایش و اقرار به بزرگی پروردگار آغاز می شود:
اَلْحَمْدُ لله الَّذى لَیْسَ لِقَضآئِهِ دافِعٌ وَلا
لِعَطائِهِ مانِعٌ وَلا کَصُنْعِهِ
سـتـایـش خـاص خـدایـى اسـت کـه نـیـسـت بـراى قضا و حکمش جلوگیرى و
نه براى عطا و بخششش مانعى و نه مانند ساخته اش
به کوچکی و عحز خود اعتراف میکند:
مُقِرّاً بِاَنَّکَ رَبّى
وَ اِلَیْکَ مَرَدّى اِبْتَدَاْتَنى بِنِعْمَتِکَ قَبْلَ اَنْ اَکُونَ شَیْئاً مَذْکُورا وَخَلَقْتَنى مِنَ التُّرابِ
اقـرار دارم بـه ایـنـکه تو پروردگار منى و بسوى تو است بازگشت من
آغاز کردى وجود مرا به رحمت خود پیش از آنکه
چیز قابل ذکرى باشم و مرا از خاک آفریدى
به نعمت آفرینش خود، سالم ماندن از خطرات و گزند عوامل در دوران جنینی و حتی قبل از آن اشاره میکند:
ثُمَّ اَسْکَنْتَنِى الاَْصْلابَ آمِناً لرَیْبِ الْمَنُونِ
وَاخْتِلافِ الدُّهُورِ وَالسِّنینَ فَلَمْ اَزَلْ ظاعِناً مِنْ صُلْبٍ
اِلى رَحِمٍ فى تَقادُمٍ مِنَ الاَْیّامِ الْماضِیَةِ وَالْقُرُونِ الْخالِیَةِ
از حوادث زمانه و تغییرات روزگار و سالها و همچنان
همواره ازصلبى به رحمى کوچ کردم در ایام قدیم و گذشته و قرنهاى
پیشین
گماردن والدین ب محافظت و مراقبتش در دورزان طفولیت:
وَحَفِظْتَنى فِى الْمَهْدِ
طِفْلاً صَبِیّاً وَرَزَقْتَنى مِنَ
الْغِذآءِ لَبَناً مَرِیّاً وَعَطَفْتَ عَلَىَّ
قُلُوبَ الْحَواضِنِ وَکَفَّلْتَنى الاُْمَّهاتِ الرَّواحِمَ وَکَلاَْتَنى
مِنْ طَوارِقِ الْجآنِّ
و در حال طفولیت و خردسالى در گـهـواره مـحـافـظـتـم کـردى و روزیـم دادى از غـذاهـا شـیـرى
گـوارا و دل پرستاران را بر من مهربان کردى و عهده دار پرستاریم کردى مادران مهربان را و از
آسیبهای ناشناخته
آنگاه
اعضا و جوارح خود را به شهادت می گیرد که اگر تمام وجودم را بکار گیرم و
قرنها عمر کنم توان سپاسگزاری یکی از این نعمات را نخواهم داشت:
وَاَنـَا اَشْهَدُ یا اِلهى بِحَقیقَةِ ایمانى
وَعَقْدِعَزَماتِ یَقینى وَخالِصِ صَریحِ تَوْحیدى وَباطِنِ
مَکْنُونِ ضَمیرى و .اَنْ لَوْ حاوَلْتُ و اجْتَهَدْتُ مَدَى
الاَْعصارِ وَالاَْحْقابِ لَوْ عُمِّرْتُها اَنْ اءُؤَدِّىَ شُکْرَواحِدَةٍ مِنْ اءَنْعُمِکَ
مَا اسْتَطَعْتُ ذلِکَ اِلاّ بِمَنِّکَ شُکْرُکَ
اَبَداً جَدیداً
گواهى دهم که اگر
تصمیم بگیرم و بکوشم در طول قرون و اعصار بر فرض که چنین عمرى بکنم و بخواهم شکر یـکى از نعمتهاى تو را بجا آورم نخواهم توانست
ادامه مطلب
درباره این سایت